‘Onze Berb zwom altijd graag, net als ik’, zegt mijn moeder tegen de twee verzorgenden die haar klaar maken voor de douche. Ze gebuikt de verbastering van mijn oude naam. Mijn nieuwe blijft niet hangen. Dat vind ik goed zo.
Ze heeft een onverwacht helder moment. Mijn moeder vertelde altijd al veel verhalen over vroeger en daarom kan ik haar gelukkig nog altijd behoorlijk goed volgen, zelfs nu ze steeds meer dementeert.
Ik haak energiek in terwijl ik haar hand streel: ‘Klopt mam, weet je nog dat we elke dag urenlang in het water waren op de Franse camping waar wij een ingerichte tent hadden gehuurd voor drie weken? Samen met de Schotten?’. Een bevriende familie was dat, ook met een door haar verbasterde naam.
Mijn moeder had er wel vaker een handje van zaken anders te verwoorden dan ze waren, haar manier van omgaan met haar emoties. Die toonde ze niet makkelijk, ze liep soms zomaar weg uit een gesprek of stormde naar boven waarna we haar de hele avond niet meer zagen.
Tegenwoordig kan ze niet veel meer anders dan dingen anders zeggen.
‘Wat is die vlek?’. Ze wurmt haar hand onder die van mij vandaan en wijst peinzend naar mijn bril.
‘Mijn fok, mam’. Weer zo’n woord.
Ze lacht. Ik ook.