21 april 2021
Het verpleegtehuis, ook wel Gasthuis genoemd, staat midden in een kalme dorpskern in Gelderland. De rust die er buiten heerst, contrasteert met de onrust in de hoofden van de bewoners van de psychogeriatrische afdelingen. Voor het gebouw hangt al maanden een groot spandoek met daarop een dankwoord voor de dorpelingen die tijdens de corona pandemie talloze acties voor de bewoners van het Gasthuis in het leven riepen.
Het regent zachtjes, een trieste voorbode van de melancholie die wij als bezoekers doorgaans voelen als we het pand binnengaan of verlaten.
Mijn middelste zus loopt naar de ingang toe waar ik op haar sta te wachten: ‘Joeeeehoeeee, sorry hoor, ik reed een heel stuk achter een tractor. Nou ja, mam zal het toch wel niet in de gaten hebben dat we te laat zijn. Haha’.
Ik trek een gek gezicht, maar kijk ook even snel om mij heen.
‘We schreeuwen niet in het openbaar’, de stem van mam in mijn hoofd. Mijn zus hoort die ook. We spraken daar laatst over samen. De stem vergezelt ons te vaak in ons dagelijks leven, hij irriteert ons mateloos.
De stem die zei dat we onze problemen niet met anderen hoefden te bespreken, de vuile was niet buiten moesten hangen en dat we alles zelf zouden oplossen. De stem die we nu gruwelijk missen.
Het is opgehouden met regenen. Er komt wat zon door. Voorzichtig schuifelend loopt een man naar buiten, schuin leunend op zijn wandelstok. Hij blijft even staan en richt zijn gezicht naar de zon.
