Mijn stationwagen, jarenlang mijn meest geliefde bezit. Lomp groot, een rijdend slagschip, zes zitplaatsen waarmee we met de band talloze keren op tour gingen.
Ik speelde basgitaar en zong. Achteraf gezien had het weinig met zingen van doen. Het klonk aanzienlijk beter naarmate ik voor, tijdens en na het optreden meer van de cognac nuttigde die we als band op onze rider hadden gezet.
Dat deden we om te controleren of deze wel gelezen werd, maar ook omdat de drank een prettige, zachte roes bracht. Het was een gewoonte geworden onze zenuwen achter alcoholnevels te begraven.
Op de eerste nuchtere dag na onze allerlaatste week touren, zag ik de lichtblauwe plek pas weer die nagenoeg het hele linker achterlicht van mijn bolide verborg.
Ik liep naar de garage waar ik de agressieve schoonmaakmiddelen bewaarde voor zeldzame klussen zoals deze. Dit was iets dat niet zomaar weggepoetst kon worden door de allesreiniger die ik in mijn keukenkastje had staan.
Ik schaamde mij een beetje toen ik terug dacht aan het moment waarop de vlek ontstaan was. Ik deed met veel drank op wel vaker dingen die ik achteraf enigszins betreurde. Maar ook dat hoorde erbij. Onze eigen miniwereld, lachen om grappen die alleen dan en daar leuk waren. Een immer groeiende broederschap waar niemand echt tussen kwam, zelfs geen bloedmooie, gewillige vrouw.
Het afsluitende optreden in die bewuste week vond plaats in een ruïne, middenin een stad in Duitsland. Ik weet niet waar dat bouwwerk ooit voor diende. Er zwierven punks, skins, hippies en andere muziekliefhebbers. Geen gedoe tussen groepen onderling, wel veel drank en drugs in iedereen. En herrie. Daar zorgden wij wel voor, als hoofdact.
Nooit zal ik het moment vergeten dat ik keek naar de woest op en neer springende meute voor het podium en besefte dat ik dit, helaas, nooit meer mee zou maken.
