Mijn romp is hard, als beton. Ik lig hier, jij zit daar. Naakt.
Naakte lichamen op het televisiebeeld. Ze bewegen, met elkaar, over elkaar, ieder weekend opnieuw.
Al 14 jaar in deze gevangenis die ‘relatie’ heet.
Stroperig langzaam nam jij mijn leven over.
Ik zag het niet. Nu wel, als ik van een afstandje naar mijzelf kijk.
Met mijn kin vooruitgestoken, tandenknarsend, richt ik mijn blik ergens boven de tv. Een relaxte houding forcerend.
Mijn adem trekt een pijnlijke streep door mijn bovenlichaam. Kloppende paniek trilt in mijn borst. Ik adem steeds zwaarder en sneller. Ik loop een marathon terwijl ik stil sta.
Toch blijf ik onbeweeglijk liggen. Ik wil niet opvallen.
Jouw aandacht gericht op lichamen op beeld, gelukkig niet op dat van mij.
Nerveuze vlinders bonken tegen mijn binnenste. Ik sta op scherp, verstijfd.
Levend begraven. Ik zag daar ooit een film over.
Zo voelt dat dus. Ik ben er maar ook niet.
Een geluid.
Jouw stem, je zegt iets, ik hoor niet wat.
Ik knipper met mijn ogen. Mijn hand strekt zich uit en voelt mijn been.
Ik ben er weer. Gelukkig.
Het voelt dubbel. Zo graag weg willen, maar niet verdwijnen.
Ik adem en kalmeer, mijn zicht wordt helder.
Ik hoorde je toch iets zeggen?
‘Hé, wat zei je zojuist?’, vraag ik.
‘Ik zei helemaal niks’, antwoord jij.
Onbeweeglijk, stil lig ik nog steeds.
Ik hoorde jou toch echt?
Nog steeds niet opvallen want dan gaat het mis.
Of ging het dat al? Met jou in mijn hoofd?
Ik staar naar het beeldscherm.
Een snik verlaat mijn dichtgeknepen keel.
Ik kom hier nooit meer uit.
