De oplettende lezer heeft vast gezien dat mijn blog een andere naam heeft gekregen. Boxing Buddhist heet het blog nu. Boeddhisme en boksen zijn twee belangrijke dimensies in mijn leven. Ik kan daardoor de essentie van mijn bestaan heel goed voelen. In mijn blog leg ik verbanden tussen deze schijnbaar onverenigbare domeinen.
Mijn essay ‘Leven alsof het je laatste jaar is’, werd op 17 november 2022 gepubliceerd op online boeddhistisch platform Bodhi.
Een week eerder voerde ik, zo bleek, mijn laatste gesprek met I. Zij was 2,5 jaar lang de managementassistente van ZinVolledig, mijn zorg- en coachingsbedrijf.
In mei van dit jaar stopte zij met werken, noodgedwongen, door een grote vermoeidheid en een steeds heviger hoest. In juni kwam de diagnose: uitgezaaide longkanker. ‘Rookte ze veel?”, vroegen mensen mij als ik daarover vertelde. Vreemde vraag, ook eentje die mij wel stak. Alsof longkanker alleen maar kan ontstaan door roken. Alsof de diagnose voor anderen dan te snappen (of misschien wel gerechtvaardigd?) is. Nee dus, ze rookte niet, het was een genetische kwestie.
Op 23 november j.l. bereikte mij het verdrietige bericht van haar overlijden. Ik had nooit rekening gehouden met de mogelijkheid dat iemand die voor mijn bedrijf werkt, zou kunnen komen te overlijden. Best vreemd natuurlijk, na mijn jaar bloggen met de focus op ‘leven alsof het je laatste jaar is’. Luguber voelt het dat zij mij hielp mijn mailinglijst op te zetten en ook de eerste acht maanden mijn blogs online zette. Toen mijn blogjaar eindigde, stierf zij echt, ze werd 48 jaar.
Kijktip: documentaire ‘Monnik anno nu’
Misha Beliën kiest niet voor het celibataire monnikschap in een afgezonderd klooster, maar voor een hedendaagse vorm van monnik zijn midden in de maatschappij waar hij samenwoont met zijn vriendin Lotte en zoontje Yura. Hoewel hij zich thuis voelt in veel aspecten van het klassieke beeld van de gedisciplineerde monnik, vraagt hij zich ten diepste af hoe hij meer verbinding in de wereld kan creëren. Hoe draag je daar concreet aan bij met alle huidige uitdagingen? De film volgt het eerste jaar van Misha als zenmonnik, waarin hij de bouw van een nieuw zencentrum in Nijmegen coördineert.
In de documentaire gaat het over de bouw van de Zendo, het pand op het terrein van Orientalis in Heilig Landstichting, waar ook Zen Centrum Nijmegen sinds september in huist. De meditatiegroep waarbij ik, mede als leraar, aangesloten ben sinds mei van dit jaar. Op donderdagavonden leid ik de meditatieavond, deze groep is gestart vanuit een starterstraject dat ik eerder dit jaar begeleid heb.
Ik schreef een stukje over mijn ervaringen in de sangha in de maandelijkse nieuwsbrief.
Ik ben heel even te zien in de documentaire ‘Monnik anno nu’: tijdens de sesshin van afgelopen augustus, vanaf minuut 44:18, aan de rechterkant van Dick Verstegen, links zit Misha.
Toen ik dat beeld van mijzelf zag, voelde ik acuut weer de gronding, de rust en de verbinding die mij altijd ‘overkomt’ als ik op een sesshin/meditatieretraite ben. Het zitten, de verbinding en de context van zo’n stilteretraite brengen mij heel snel bij de essentie van mijn leven. Ik ben dan waar ik thuis hoor, zo voelt dat.
Je kunt de documentaire via NPO START bekijken.
Chronische pijn
Ik ga dit jaar rustig afsluiten en het nieuwe jaar ook rustig starten, daarover volgt tegen die tijd meer nieuws. In deze tijd van het jaar merk ik dat mijn hoofd vol zit met meningen en gezichtspunten van anderen. De herfst en winter nodigen mij uit om mij wat meer terug te trekken. Ik voel behoefte om mijn eigen kaders te herontdekken en de ruimte in mijn geest te laten toenemen. Naar aanleiding van de constante hoge spanning in mijn lichaam waardoor chronische pijn ontstond, ben ik een traject bij een psychosomatische fysiotherapeut gestart. Eerder was ik met alle zorgverlening gestopt. Ik heb toch besloten meer te gaan delen met mijn huisarts over mijn terugkerende en verplaatsende klachten en de daaraan gekoppelde langdurige opgekropte emoties. Zodoende kwamen we hierop uit. Het is een kort traject waarin veel herkenning plaatsvindt omdat ik natuurlijk al veel zorgverlening met betrekking tot de pijn heb ervaren. Een voordeel van noodgedwongen veel bezig moeten zijn met mijn lichaam, zorgt ook voor een grote kennis over mijn lichaam. Zo is het bijvoorbeeld interessant om te weten en voelen dat een grote spierspanning in mijn rechterkuitbeen verbonden is aan een triggerpoint in mijn linkerschoudergebied. Triggerpoints of spierknopen zijn pijnlijke verhardingen in de spieren die niet meer uit zichzelf zomaar ontspannen.
In dit traject ben ik er achtergekomen dat ik veel aannames heb over mijn omgeving en dus ook de mensen in die omgeving. Ik leerde van de psychosomatisch fysiotherapeut dat ik, naar aanleiding van PTSS, mijn omgeving continu scan op veiligheid/ onveiligheid en dat mijn aannames dus gebaseerd zijn op het inschatten van een persoon of situatie op (on-) veiligheid. En dat doe ik dus blijkbaar ook met berichten op social media. Alle meningen, berichten, events die mij iedere dag veelvuldig bereiken, laten mijn radar te vaak veel te hard werken. Ik ben zelf niet zo ‘shaky’ in mijn meningen maar mijn veiligheidssysteem is dat blijkbaar wel. Dit systeem overweegt continu of ik niet beter af zou zijn met die manier van leven, of deze manier van werken, of met die persoon als vriend. Zeer vermoeiend, want zo zorgen social media mede voor het in stand houden van mijn alertheid. Die alertheid kan ik beter gebruiken voor situaties die echt alertheid nodig hebben. Zoals die keer dat ik mijn jongste in de wandelwagen niet op de rem had gezet, zij van onze afrit was afgerold en met de wagen zo goed als tegen het huis van de buren stond geparkeerd. Overigens was dit het huis pal naast ons en moest zij zelf gelukkig heel hard lachen. Ik ook! 🙂
Doen wat je te doen hebt
Het gaat binnen het zenboeddhisme over doen wat je te doen hebt. Wat ikzelf te doen heb, is continu in beweging. In ieder geval is dat niet heel veel op social media zitten en teveel andere meningen tot mij laten komen. Meningen die ook nog vaak merendeels gaan over angst en wantrouwen naar elkaar, en een groot onverzadigbaar gevoel van tekort gedaan voelen. Als ik dan toch iets te doen heb, dan is dat mij inzetten voor het tot stand brengen van een gezonde verbinding tussen mensen. Waarbij ik steeds opnieuw moet starten met een gezonde verbinding tussen mijn eigen lichaam en geest. Eigenlijk precies zoals Misha dat ook doet. We zijn dus niet voor niets zen-collega’s.
Ik wens iedereen nu alvast een voor jou passend einde van dit jaar 2022 toe.
Mooi Bay!
Dank je wel, Dick ??