Het is een tijd geleden dat ik van mij heb laten horen nadat ik aankondigde dat ik een nieuwe schrijfproject ga starten: Unsui Training, een zen pelgrimage door de 21ste eeuw. Dit bericht maakt deel uit dit nieuwe project. Je leest hieronder waarom.
Aan het begin van dit jaar sprak ik een goede vriend die mij zei: ‘Waarom stop je niet een tijdje met bloggen? Geef jezelf de ruimte’. Dat klonk mij saai in de oren, maar nu bijna 11 maanden later moet ik concluderen dat ik mijzelf zeker wel die ruimte heb gegeven in dit jaar.
Mijn 2023 wordt gekenmerkt door een paar indrukwekkende gebeurtenissen. Ten eerste maakte ik mijn eerste operatie mee in januari. Het herstel daarvan nam meer tijd in beslag dan ik van te voren had ingeschat, daarover heb ik al eerder geschreven. In mei en juni ben ik met mijn gezin door Europa gaan reizen in een camper. We reden door Frankrijk en Italië. Ik ontdekte dat ik het heel erg fijn vond om zoveel tijd met alleen mijn gezin door te brengen. Het is prachtig als je je kinderen 24/7 kunt meemaken op een reis buiten ieders ‘normale’ wereldje in Nederland. De kinderen ontdekten hun eigen grenzen en ruimte en mijn partner en ik lieten als ouders tegelijkertijd steeds meer controle los.
Ikzelf heb reizen altijd lastig gevonden. Als kind ervoer ik hartverscheurende heimwee als ik zonder mijn ouders was. Zo kwamen ze mij ooit eerder ophalen na de bonte avond op een scoutingkamp waar ik samen met een vriendinnetje het nummer Rio de Janeiro van Maywood playbackte.
Ik wilde die hele week niets liever dan mijn ouders zien en mee terug naar huis. Toen ze er eenmaal waren, twijfelde ik of ik er wel goed aan zou doen. Toch ben ik aan het eind van de avond meegegaan. Iets wat mij niet helemaal zinde, het was het gevolg van mijn gedachten en emoties in die week, dat besefte ik wel. Ik had destijds niet het gevoel dat ik een andere keuze had. Een duidelijke maar moeilijke ontmoeting met mijn ego in de eerste fase van mijn leven. Ik was 9 jaar.
Later wilde ik niet aan een nieuw schooljaar beginnen toen bleek dat mijn beste vriendin naar de HAVO ging en ik naar het gymnasium. Het leek mij vrijwel onmogelijk om mijn schoolleven zonder haar vorm te geven. Het deed mij pijn om te ervaren dat zij zo gemakkelijk nieuwe vrienden maakte waardoor ik mijzelf het gevoel gaf dat ik niets voorstelde in haar leven. Tijdens mijn pubertijd was dit opnieuw een duidelijke confrontatie met mijn ego. Ik was 13 jaar.
Nog veel later kreeg ik een relatie met iemand met een heel groot ego. Dat zorgde er voor dat ik mijzelf kwijtraakte in een symbiose. Ik ontsnapte na 15 jaar, op en leeg, denkend dat niemand mij als persoon ooit nog leuk zou vinden. Een hele indringende confrontatie met mijn ego wat in feite mijn eigen ego niet meer was. Ik wist niet meer wie ik was. Ik was 36 jaar.
Nog veel later oefende ik in aandacht. Mediteren en aanwezig proberen te zijn in alles wat leven is, bracht mij het besef dat wat ik mijn hele leven geprobeerd had te ervaren niets te maken had met al die anderen. Ik miste een thuis in mijzelf. Ik besloot in transitie te gaan van vrouw naar man. Ik was 46 jaar.
In dit jaar verankert dat thuis zich steeds meer in mij. Ik voel het als ik loop, zit, blij ben of kwaad. Ik ben in beweging op een manier die meer helend is dan ik rationeel kan bevatten. Deze beweging brengt mij vreugde maar is ook intens vermoeiend. Het besef dat ik al mijn maskers af kan doen, mijn wapens kan laten liggen, mijn schild niet meer omhoog hoef te houden voelt bij tijd en wijle zo naakt als de baby die ik was toen ik geboren werd.
Daarom die ruimte dus… dank je wel, goede vriend. Je kent mij beter dan ik besefte. En ook al zien we elkaar niet meer zoveel, onze band is nog steeds sterk, ik weet dat je dit leest.
Na de camperreis heb ik mijn rol als zenleraar bij Zen Centrum Nijmegen (voorlopig) neergelegd. Ik besefte dat ik teveel verantwoordelijkheden op allerlei gebieden had. Ik wilde meer tijd en ruimte vrijmaken voor mijn kinderen, om hen thuis ook met voldoende aandacht en energie te zien opgroeien. Daarnaast werd het tijd om mijn eigen meditatieve beoefening intensiever vorm te geven.
Dat bracht mij ertoe om dit jaar nog een reis te maken. Een groepsreis dit keer, bestemming is Kyoto in Japan. Ik schrijf dit stuk dan ook vanaf mijn hotelkamer aldaar waar het overdag gemiddeld 21 graden is én 8 uur later dan in Nederland. Tijdens deze reis bezoek ik prachtige zen tuinen en -tempels. De eerste drie dagen sprongen de tranen mij regelmatig in de ogen, zo’n impact heeft de enorme schoonheid die dit land herbergt op mij.
De ruimte die ik dit jaar ervaar, labelde ik eerder als leegte. Nu besef ik dat die leegte niets anders is dan een onbegrensde open ruimte die mij verbindt met alles om mij heen. Ik ben nu 51 jaar.
Het lukt mij tijdens deze reis helaas niet om heel gedetailleerd te delen wat ik hier zie en meemaak. Dat zal ik uitgebreider doen als ik weer in Nederland ben.
