Op de foto hieronder zie je mij in een werkpak dat door monniken in Japan gedragen wordt. Ik schafte het aan tijdens mijn reis in november 2023 in Japan op Mount Kōyasan. De berg Kōya is het centrum van het zogenaamde Shingon Boeddhisme, één van de grootste stromingen binnen het Japanse boeddhisme.
Shingon wordt soms ook wel ‘Japans Esoterisch Boeddhisme‘ genoemd. Koyasan is de plek waar in het jaar 805 Kobo Daishi (Kūkai) het Shingon Boeddhisme aan de Japanners introduceerde. Kōyasan wordt mede hierdoor beschouwd als een van de meest heilige plekken van Japan. Op Kōyasan bevindt zich het hoofdkwartier van het shingonboeddhisme in Japan; dit is de Kongōbuji Tempel.
Ik vond het dus bijzonder om op deze belangrijke plek juist dit pak tegen te komen. Ik zal het voornamelijk dragen tijdens sesshins (zenretraites) waarin het gebruikelijk is dat men zwarte kleding draagt.
In het land Japan maar ook in alle boeddhistische tempels die ik bezocht, voelde ik iets heel duidelijk in mijn lichaam resoneren. Het verblijf daar bleek een ervaring die me meerdere malen rillingen bezorgde, zo kun je lezen in mijn reportage voor boeddhistisch platform Bodhi. Ten tijde van de reis was ik al bijna een jaar bezig met de overweging of ik het pad van zen monnik (Unsui) zou gaan, ik liet hier al eerder iets over los. Ik besloot tijdens mijn reis dat de tijd rijp was voor deze stap.
Unsui
Wat betekent Unsui? En wat houdt dit pad in? En wat moet je doen voor de wijding die Shukke Tokudo heet?
Shukke betekent thuisloos, Tokudo betekent ceremonie: ceremonie van de thuisloosheid. Je belooft om te leven met thuisloosheid ín de geest. Opdat je een ‘bevrijd’ bestaan leidt. Daarna ben je unsui. Vanuit ‘westerse’ blik wordt dit vertaald als monnik. Un-sui betekent wolk-water. Je belooft wolk te zijn als die nodig is of water zo dát nodig is. Niet mijn ego staat centraal, maar wat de natuurlijke gang van de situatie nodig heeft. In Japan leefde een unsui celibatair in een klooster om zich volledig aan zen-beoefening te wijden. Bij ons kan een unsui zen beoefenen en midden in het maatschappelijk leven staan, met gezin, familie, vrienden en werk. (Bron: https://zendoen.nl/over-de-traditie/)
Nadat ik van mijn reis terugkwam in Nederland maakte ik mijn beslissing als eerste kenbaar aan Dick Verstegen, mijn zenleraar en -collega bij Zen Centrum Nijmegen. We besloten samen dat dit pad passend is bij het niveau van mijn boeddhistische beoefening en ook bij dit moment in mijn leven.
Vreugde
Hoewel ik in Japan besefte dat mijn leven niet drastisch zal veranderen door monnik te worden, brengt het idee me vreugde en maakt het me oprecht blij, steeds weer opnieuw. Zo’n innerlijke vreugde voel ik niet per se heel vaak. Die vreugde hoor ik als een roeping die ik niet kan negeren. Een ‘roeping’ is een begrip dat we allemaal kennen. Doorgaans wordt het omschreven als een zich van binnenuit gedreven voelen om een bepaalde levensopdracht of taak op zich te nemen. Zo kan iemand iemand zich geroepen voelen om een bepaald beroep te leren of zich bevlogen in te zetten voor een bepaalde zaak.
Voor mij voelt het zo dat mijn hart en mijn werk van nature in essentie in harmonie willen zijn met de principes en waarden van het boeddhisme. Vandaar die resonantie, vermoed ik…
Natuurlijk betekent dit niet dat ik elke dag in volledige monnikskledij (die er overigens anders uitziet als het werkpak van de monnik) zal rondlopen. Ik behoud mijn verantwoordelijkheden als ouder en ook ga ik niet bij mijn partner weg om in een klooster te gaan wonen. De wijding, deze weg, herinnert me er enkel steeds opnieuw aan dat ik in dit leven aanwezig wil zijn, met volledige aandacht. Ook ga ik onderzoeken hoe ik nieuwe manieren kan vinden om een leven te leiden waarin ik minder afhankelijk ben van financiële systemen en domeinen voor mijn levensonderhoud.
Ik weet dat het pad van monnikswijding niet zonder uitdagingen zal zijn in de high-tech 24/7 wereld waarin we nu leven. Het vereist discipline, toewijding en een diepgaande toewijding aan spirituele groei. Maar ik voel dat ik klaar ben om deze weg te verkennen en te ontdekken waar het me zal leiden. Ik ben van mening dat de wereld heel veel meer compassie kan gebruiken in omgaan met al het lijden dat er is. En nog veel meer oefening in het loslaten van concepten, oordelen en ideeën om nog meer lijden aan alle levende wezens en de planeet te voorkomen.
Dus ja, ik kies voluit voor een weg waarvan ik voel dat ik die moet gaan om daaraan bij te dragen.
In de komende blogs en nieuwsbrieven deel ik meer over deze weg want zen monnik ben je niet in een dag, daar moet je ook wat heel wat voor doen.