Vandaag liep ik rond in een buurt waar ik onderzoek doe voor een verhaal. Ik belde bij verschillende mensen aan. Een oudere dame deed open. Ze wilde wel met me praten, maar liever niet met naam en toenaam in de krant. Dat respecteer ik natuurlijk. We hadden een heel fijn gesprek over haar leven op deze plek. Ze vertelde hoe ze er vroeger terechtkwam, wat er veranderde, en waarom ze zich er nog altijd thuis voelt. Toen ik afscheid nam, zwaaide ze me vrolijk uit.
Even later trof ik twee jonge mensen in hun stenen voortuin. Ze zaten in de zon, met een kop koffie. “Wat leuk om een journalist aan het werk te zien,” zei één van hen. Dat vond ik mooi om te horen. Want hoewel ik het aanbellen bij onbekende deuren meestal gewoon doe, vind ik het soms ook spannend. Zeker op dagen dat ik wat minder in mijn energie zit, of geen zin heb in een dichte deur of een afwijzing.
Toch zijn het juist dit soort ontmoetingen die het werk maken. Even binnen mogen kijken in iemands wereld. Echt luisteren, oprechte aandacht en dat hoeft allemaal geen uren te duren. Mensen willen graag gehoord worden. Mooi werk.