Vandaag loop ik rond in een buurt waar ik onderzoek doe voor een verhaal. Ik bel aan bij verschillende mensen. Een oudere dame doet open. Ze wil wel met me praten, maar liever niet met naam en toenaam in de krant. Dat respecteer ik natuurlijk. We hebben een heel fijn gesprek over haar leven op deze plek. Ze vertelt hoe ze er vroeger terechtkwam, wat er veranderde, en waarom ze zich er nog altijd thuis voelt. Als ik afscheid neem, zwaait ze me vrolijk uit.
Even later tref ik twee jonge mensen in hun stenen voortuin. Ze zitten in de zon, met een kop koffie. “Wat leuk om een journalist aan het werk te zien,” zegt één van hen. Dat vind ik mooi om te horen. Want hoewel ik het aanbellen bij onbekende deuren meestal gewoon doe, vind ik het soms ook spannend. Zeker op dagen dat ik wat minder in mijn energie zit, of geen zin heb in een dichte deur of een afwijzing.
Toch zijn het juist dit soort ontmoetingen die het werk maken. Even binnen mogen kijken in iemands wereld. Echt luisteren, oprechte aandacht en dat hoeft allemaal geen uren te duren. Mensen willen graag gehoord worden. Mooi werk.
